कबिता

फेरि अध्याँरी लिएर,
पुरातनको बोरिबिस्तर कसेर
ऊ फेरी आउँदैछ पुरानै बिचारको खास्टो ओढेर
नयाँ स्तम्भको जरैदेखी तोडेर
छब्बिसौं शताब्दी सुलुत्तै निलेर,
"प्रयोग" नै देउता हुन भन्ने धारणा
लत्याएर ढुङ्गोमा स्वास भर्दै
ऊ पटक पटक आईरहन्छ
अहिंसा र अधर्मको घोडामा सवार भएर
नयाँ खोजलाई
नयाँ अनुसन्धानलाई पुरातनको सग्रहलयमा कैद गरेर |

तसर्थ
युग पर्खिने धर्ती,
कहिले हरियो त कहिले फुस्रो ओंठ बनाउदै
पि रहन्छिन बिष्मातका मेची र कालीहरू
यो युग र यहाँको प्राणीले नचिनेको “प्रयोग” आज
घुरेनमुनी र घुरेन माथी खेतीको मुहान बनिरहेछ /
ब्रम्हपुत्रको छाल सुनामी बन्न खोज्छ यहाँ
गंगा पुर्खाको रगत् पखालेर बग्छे
कहिले रातो त कहिले निलो कहिले खैरो त कहिले कालो रुप फेरि फेरि बग्छे

तर ,,,

तर ,,,,,,,,

प्रयोग"
बनबास लाएर निदाउँछ यो युग भष्मिभुत निंद
एउटा सार्थक मान्छे केवल मुर्ती बन्न सक्यो
देउता त के बनाउछ यो युगले?
मुर्तीकारको नाङ्गो परिकल्पनाको नाङ्गो आक्रितिझै छ ऊ
लम्पट्ट नाङ्गो सोंचको पर्दा भित्र रम्ने,
प्रयोग भित्र के छिर्थ्यो ऊ?
“बुद्द=मान्छे=प्रयोग”
बुद्दको जन्म र मृत्‍यु सँग के सम्बन्ध राख्थ्यो ऊ ?
समापनको घोषणाहरुमा भतेर खाएर फुरुङग हुने यो युग
शुरुवातको सहनाई के फुक्थ्यो ऊ?
प्रयोग नै धर्म हो भन्दै खातै खात कोरेर
धमिराको दरवारमा बुझाउन सफल
मेरा पितापुर्खाको सम्झनामा
म पनि एउटा प्रयोगको पाऊ पुज्दै
एउटा बिरुवा ग्लोबको हरियो गाउँमा फ्याँक्दैछु
भोली यो प्रयोगको बिरुवामा तुषारपात नहोस,
फँडानी नहोस,
प्रयोगद्वारा सिर्जित कटेरोमा धमिरा नलागोस,
मन्दिर+ मस्जिद+ चैत्य र गुम्बा= कटेरो बनेर
त्यहाँ भित्र केवल "प्रयोग" अटावोस/
त्यहाँ भित्र केवल "प्रयोग" अटावोस//

लेखन मिती १० मे २०१२