कबिता

बुबा!

बुबा!
कतै तिम्रा सन्तानहरुको मायाबाट
ओझेलिएका त छैनौ, तिमी?
सबैले आमा सम्झिदा आमासँगै
लहरिने बुबालाई बिर्सिंदा, तिमीलाई
पिंडाले भतभती पोलेको त छैन?
लाग्दो हो तिमीलाई, मैले कहिल्यै माया
मेरो सन्तानलाई दिन सकेनछु ताकी
आज म मेरै सन्तानको माया बाट,
सम्झना बाट क्षितिज भित्र थुनिएको छु।
लाग्दोहोला कहिलेकाहीं तिमीले गरेका
सबै दुख तिम्रा सन्तानहरुले देखेनन।
लाग्दो होला तिमीले एकान्तमा रुएका
आँशुहरु कसैले देखेनन अनी तिम्रा
ति फोका उठेका हातका निशानीहरु
तिम्रा सन्तानले देखेनन, लाग्दो होला
कतै तिमी एक्लै त छुईन यहाँ भनेर,
सुम्सुम्याउदो होलाउ तिम्रो पिल्सिएको
पिठ्युँ, अनी तिम्रा तालुहरु जहाँ
सन्तानको भारले किचिएका,
अनी पटक पटक कर्तब्य बोक्नुको पिंडा,
त्यसै त्यसै छटपटी हुँदोहोला,
डाको छोडी रोऊँ भने हुतीहारा भन्ने डर,
नरोऊँ भने आज बैंशले डाँडा काट्दा
सन्तानहरुले आमा च्यापी बिर्सिंदाको
पलहरु तिमीलाई धेरै दुख्दो हो,
तिम्रा ति पाईतलाहरुमा अझै
ति तिखा काँढाको डोबहरु होलान,
हिंजो सन्ताहरुको लागी त्यो उकालो ओरालो
अनि भञ्ज्याङ चौतारी गर्दै
बिताएका क्षणहरु कतै तिम्रा
ति मस्तिष्कमा कालोबादल झैं
मडारिएका त छैनन?
तर,,,, तर,,,,
यदी तिमी यी सोंचहरु सँग
निस्सासिएका छौ भने,
अनी यी कालामन सँग आत्तिएका छौ भने,
आजै त्यागी देऊ सबै ति तिम्रा
शंकाहरु, तिम्रा सन्तानहरु तिम्रा लागी
मात्र मौन छन, तर तिम्रो महत्व
त्यहाँ छ, स्वास र जिबन झैं
तिम्रा सन्तानहरु तिमी बिना
अनी तिमी तिम्रा सन्तान बिना
कहिल्यै कहिल्यै पुरा हुन सक्दैनौ।
तिमीलाई मौनतामा छोडेर कहिल्यै
भाग्न सक्दैनन तिम्रा सन्तानहरु,
उनीहरुलाई थाहा छ, तिमीले दिएको ओतहरु
तिमीले पिएका चोटहरु, अनी तिमीले मेटाएका
दुखका खोटहरु, तिमी त्यो अँध्यारो जलिरहने
एउटा दीप हौ, मोतीको उज्यालो केवल
अँध्यारोमा देखिन्छ रे, तिमी त्यो मोती हौ,
जुन युगौंयुग असल पिता बनेर उभिएका छौ
नि-सन्देह, नि-संकोच अटल सगरमाथा झैं
अटल हिमालय झैं