कबिता

मेरो आमाको रहर...!

पिठ्युँमा डोको अनि डोको भरि
धेरै गह्रौं भार बोकी लौरोको सहारा
लिएर उकालिन्दैछिन मेरी आमा।
बेंशीको खेत र झुप्रो घर उनको
जिबन भरिको गन्तब्य भएको छ।
हरेक बिहान उनलाई सताउन
घाम लुकामारी खेल्दै,
देउराली डाँडा देखी उदाउँछ।
सेतै हिमालसरि फुलेका केशराशी
कोर्न नपाएर नागबेली परिसकेको,
अनि समुन्द्री छालका तरंग झैं
चाउरिएको मेरी आमाको अनुहार,
मन भरि चोट भएपनि मेरो सामु
बसाईं छोडेको घरको झ्याल जस्तै
त्यो फुक्लेको दाँत अनि मेरो
प्रेरणाको लागी उनी हाँस्ने गर्छिन।
म उनको त्यो हाँसोमा दुख अनि सुख
दुवैको सुस्केरा महसुस गर्छु।
गाईभैंसी अनि भेडाबाख्रा मात्र
देखेकी मेरी आमा कहिलेकाहीं
अनुरोध र ईच्छा प्रकट गर्छिन,
छोरा! तिमी जाने शहर त
सुनैसुनको दरबारले बनेको हुन्छ रे,
त्यहाँ चरा भन्दा छिटो उड्ने,
अनि बाघ भालु भन्दा छिटो कुदनेमा
चढ्छन रे, म निभ्नु भन्दा पहिले
सक्छौ भने एकपल्ट देखाउ है,
म पनि बैकुण्ठ बास लिन्छु होला
त्यो सबै देखें भने।
मेरी आमा, उनको गन्तब्य गाउँबेंशीमा
पुरै जिबन अर्पण गरिसकेकी
तिमीलाई के थाहा? हामी बस्ने
झुपडी भन्दा शान्त, त्यो शहर छैन,
तरै पनि म मेरी आमाको रहर,
त्यो रमाईलो शहर घुमाउने छु।
खोक्रो आडम्बरमा उभिएका त्यो
स्वर्ण दरबारहरु देखाउने छु।
अनि तिमी के महसुस गर्छौ
मलाई भन्नेछौ आमा,
यो शहर त केवलनामको मात्र शहर रहेछ भनेर।
शायद तिमी उकाली ओराली गर्दा
भेटेका तिम्रा साथीसंगी सँग
साल अनि भोर्लाको पातमा
बिंडी बेरेर दुख अनि सुखको
बात मारे जस्तो देख्ने छैनौ शहरमा,
देउरालीको बरपिपलको शितल अनि
बिसाउने चौतारी भेट्ने छैनौ शहरमा।
केवल निस्तेज पिरो धुवाँमा रुमल्लिएको
अनि मान्छे हिंड्ने गोरेटोमा
आगो नै आगोको लप्काहरु
भेट्नेछौ, तरै पनि मेरी आमा
तिमीले चाहेको त्यो शहर हेर्नै पर्छ।
म त्यो तिम्रो ईच्छा र आकंक्षा
अबस्य पुरा गर्ने छु आमा,
पुरा गर्नेछु।