कबिता

\\आदिशक्ती//
घरकै बलेसी देखी ह्याथ्रुङको झर्नासम्म
लेकबेंसीको पर्मदेखी आफ्नै हारेको कर्मसम्म
भाग्य खोटो, बिधिको बिधान भन्दै
साँझ सँग लुकामारी गरी बिहान आउने पल गन्दै
यहाँ मोनालिसाहरु लियोनार्दोको
पर्खाईमा छन ।

कागजमा कोरिने हक र अधिकारभित्र
रिति र धर्मको दह्रो गातो लाएर
ईतिहाँस देखी ईतिहाँसनै बनिरहन्छ,
त्रेत्रायुगकी सितादेखी
कलियुगकी पासाङ ल्हामुसम्म
हिटलको बध देखी माओको सिद्वान्तसम्म
एक रथको दुई पाङ्ग्रा देखी दुई लाश एक चिहानसम्म  
आमाहरु यहाँ नर्कलाई स्वर्ग बनाउदै रहन्छन
दिदीहरु केवल अझै घाँसकै भारीमा बाँधिएका छन
बैनीहरु जुठाभाँडा र पानीपँधेरोमा मिसिएका छन  
युग सिद्दान्तको फोटोकपि बेचेर
अशिक्षितलाई कालो चस्मा लगाईदिएर
बलीको प्राणी बनाएर छोड्छ ।

म पनि
त्यहिं देशको एउटा जनावर,
आमालाई डेढमनको जाँतो पिसाएर
देशको बिकाशको भाषण छाँट्ने
नेताको पुच्छर।
दिदीको सपना महँगा नाईक र एडिडाज सँग साटेर
बहिनीको आशा झुठो त्यान्द्रोमा बाँधेर
महलको सपना देख्ने
कलियुगको धुन्धुकारी |

आमा,दिदी,बहिनीहरुको सम्मानलाई
अपमानको घट्टामा पिस्दै  भाषणमा नाचीरन्छ न्याय ।
बोक्सीको तक्मा भिराएर बदनामी पुरष्कार दिएर बलवान भएर हाँसिरन्छ युग। 
न्यायको तराजुहरू जैले पनि आफ्नो भार कम गरी
भार पुरै बोकी निख्रिएको भुस सरी
पीइरहन्छिन मेरी आमाले,
बोकीरहन्छिन मेरी दिदीले,
सहिरहन्छिन मेरी बैनीले,
अभावका भारहरु,
अशिक्षाका पोकापन्तुराहरु,
मेलापात, खेताला र गोठालाहरू

त्यसैले अब
मेरी आमा, दिदीबैनीहरुलाई
जाँतो घुमाउन हैन
क्षेप्यास्त्र उडाउन सिकाउनु छ।
डोको बोकाउनु हैन,
एटमको रिमोट चलाउनु सिकाउनु छ।
गोठाला, खेताला, घाँसपात हैन,
कमान्डिंग अफिसर बनाउनु छ।
यदि,,,,
यदि,,,,
यो युग
क्षेप्यास्त्र बिना हिंड्न सक्दैन भने
बम बिना बाँच्न सक्दैन भने!
युद्द बिना यो युग चल्दैन भने!
युद्द बिना यो युग चल्दैन भने!